لویی پیر آلتوسر را می‌توان در زمره مهم‌ترین اندیشمندان انسانی-اجتماعی قرن بیستم به‌حساب آورد. عصرِ حیات او مالامال از رخدادها و ریدادهای اجتماعی-سیاسی در جهان و به‌ویژه پیرامون او در اروپا است؛ همچنین دورانِ فکری‌اش سرشار از منازعات اندیشه‌ای و گفتمانی میان رویکردهای گوناگون در داخل و مابین آکادمی‌های مختلف و نیز مجامع روشنفکری است. گفتمان‌هایی که عمدتا برآمده از تلفیق سنت‌های کلاسیک عرصه‌ی اندیشه بودند. در این میان آلتوسر را می‌توان از مهمترین اندیشمندان با رویکرد تلفیقی قلمداد کرد. سنت تلفیقی آلتوسر از آن جهت واجد اهمیت است که عمدتا از پیوند میان دو سنت به‌ظاهر متخاصم بهره‌ برده است: سنت تاریخی ماتریالیسم تاریخی مارکسیسم و سنت غیر تاریخی و فرمالِ ساختارگرایی. از این رو بسیاری از شارحان اندیشه‌ی انسانی-اجتماعی آلتوسر و سنت فکری او را مارکسیسم ساختاری می‌خوانند. این مقاله به شرح مبانی مارکسیسم ساختاری آلتوسری و مفاهیم بنیادین دستگاه فکری او می‌پردازد و در نهایت این سنت تلفیقی به بوته‌ی نقد اندیشمندان منتقد گذاشته می‌شود.