اختلال دو قطبی به صورت نوسانات خلق از حالت شیدایی تا افسردگی در نوسان می باشد که یکی از شایعترین بیماری های روانی و علل بستری های روانپزشکی است. این درمان تکنیک های مراقبه ای را با برخی از جنبه های درمان شناختی ترکیب می کند. گروه درمانی بعد از دارودرمانی دومین روش درمانی کاربردی در بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی است که در برخی از موارد حتی اثر بخش تر از دارو درمانی می باشد. لذا این مطالعه با هدف بررسی اثر گروه درمانی شناختی رفتاری بر بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی نوع یک انسجام گرفت.