هدف از این مقاله، بررسی و تحلیل اثرات روش‌های تدریس بازی‌محور و فعالیت‌های عملی بر یادگیری کودکان است. در سال‌های اخیر، روش‌های تدریس سنتی به دلیل عدم توانایی در ایجاد انگیزه و تعامل موثر در کودکان، مورد انتقاد قرار گرفته‌اند. در مقابل، روش‌های تدریس بازی‌محور و فعالیت‌های عملی به عنوان رویکردهای نوین و مؤثر در زمینه آموزش کودکان مطرح شده‌اند. این مقاله به مرور و تحلیل مطالعات موجود در زمینه تاثیرات این روش‌ها پرداخته و نتایج مختلف آنها را مقایسه می‌کند.
مطالعات نشان می‌دهند که روش‌های تدریس بازی‌محور می‌توانند با ایجاد محیط‌های تعاملی و انگیزشی، بهبود چشمگیری در توانایی‌های شناختی و اجتماعی کودکان ایجاد کنند. از سوی دیگر، فعالیت‌های عملی با فراهم کردن فرصت‌های واقعی برای تجربه و یادگیری، به کودکان کمک می‌کنند تا مفاهیم پیچیده را بهتر درک کرده و به صورت عملی به کار بگیرند. نتایج این مقاله حاکی از آن است که ترکیب این دو روش می‌تواند به عنوان یک استراتژی آموزشی مؤثر و جامع، در بهبود فرآیند یادگیری کودکان نقش بسزایی ایفا کند.
پیشنهادات کاربردی ارائه شده در این مقاله می‌تواند به معلمان و مربیان در ارتقاء کیفیت آموزشی و افزایش انگیزه و تعامل در کلاس‌های درس کمک کند. همچنین، این مقاله نقاط قوت و ضعف هر یک از این روش‌ها را شناسایی کرده و راهکارهایی برای بهبود و بهره‌وری بیشتر از آنها ارائه می‌دهد. در نهایت، این تحقیق به تبیین مسیرهای جدیدی برای تحقیقات آینده در زمینه روش‌های تدریس نوین می‌پردازد.