ازدواج یکی از مراحل بسیار مهم زندگی تلقی می‌شود که یافته‌های بسیاری اهمیت آن را در سلامت جسمی و روانی افراد اذعان نموده‌اندکنار هم بودن دو فرد در یک رابطه عاطفی مشترک به‌عنوان زوج در نظر گرفته و از آن‌ها به‌عنوان پیکرة خانواده یاد شده است که سلامت و تعادل ساختار و زیر مجموعه‌های آن وابستگی تامی به این پیکره، ویژگی‌ها و موارد مرتبط با آن دارد که دراین‌بین متغیر‌های مهم بسیاری از اهمیت قابل‌توجهی برخوردارند. مطالعه حاضر باهدف تعیین اثربخشی درمان تصمیم‌گیری مجدد در بهبود صمیمیت در روابط زناشویی دانشجویان متأهل دانشگاه هرمزگان انجام گرفت. مطالعه حاضر شامل یک طرح نیمه‌آزمایشی با پیش‌آزمون - پس‌آزمون به همراه گروه کنترل و آزمون پیگیری بود. جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان متأهل دانشگاه هرمزگان در سال تحصیلی 1399-1398 بود. افراد نمونه به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. جهت انتخاب نمونه ابتدا اطلاعیه‌ای با عنوان برگزاری کارگاه بهبود صمیمیت زناشویی تهیه و توزیع گردید سپس از بین افراد مراجعه‌کننده 30 نفر به‌تصادف انتخاب گردید. سپس به‌صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری جایگزین شدند (15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه کنترل). اعضای گروه آزمایش بر مبنای پروتکل درمان تصمیم‌گیری مجدد، به مدت 10 جلسه تحت گروه‌درمانی قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل در حین اجرای مداخله برای گروه آزمایش هیچ مداخله روان‌درمانی دریافت نکرد. قبل و بعد از اجرای مداخلات درمانی، پرسش‌نامه صمیمیت زناشویی به‌عنوان پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری توسط اعضای دو گروه تکمیل گردید. داده‌های به‌دست‌آمده به روش تحلیل کوواریانس یک‌متغیره مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفتند. نتایج تحلیل آماری نشان داد که درمان تصمیم‌گیری مجدد در بهبود صمیمیت زناشویی (01> P) دانشجویان و حفظ دستاوردهای درمانی حتی تا سه ماه پس از درمان موفق عمل کرده است. حدود 60 درصد از تغییرات نمرات صمیمیت زناشویی توسط مداخلات درمانی تبیین گردید. بر اساس نتایج به‌دست‌آمده درمان تصمیم‌گیری مجدد می‌تواند در بهبود کیفیت زندگی زناشویی زوجین و همچنین در کارگاه‌های غنی‌سازی روابط مورداستفاده قرار گیرد.