اين پژوهش يك مطالعه نيمه تجربي بوده است كه با هدف بررسي تاثير روان درماني گروهي بر ميزان افسردگي واضطراب زنان نازا مراجعه كننده به درمانگاههاي زنان وزايمان وابسته به دانشگاه علوم پزشكي شيراز انجام گرفته است .
آبستني وتوليد مثل يكي از عميق ترين اميال زنان بشمار مي رود وموجب احساس تماميت وكمال در زن مي گردد. نازايي و برآورده نشدن اين نياز اثرات اجتماعي ، بيولوژيكي ، اقتصادي ورواني بسيار دارد كه منجر به بحران وبروز دوره هايي از افسردگي واضطراب مي گردد. توجه به جنبه هاي رواني نازائي موجب بهبود كيفيت زندگي زوج نازا وبالا بردن سازگاري آنان با مشكل موجود خواهد شد وتاثير بسزايي بر پيگيري درمان وپيش آگهي آن نيز دارد .
در اين پژوهش از طريق نمونه گيري مبتني برهدف 60 زن نازا انتخاب شدندكه 30 نفر آنان بعنوان گروه آزمايش در 12 جلسه روان درماني گروهي شامل : آموزش وتمرين آرامش عضلاني ، آموش ونيز استفاده از فرآيند گروه جهت حل بحران شركت نمودند. بااستفاده از پرسشنامه وآزمون استاندارد بك وهاميلتون اطلاعات مورد نياز جمع آوري شده است . يافته هاي پژوهش نشان داد كه در گروه آزمايش ميانگين نمره افسردگي بعد از روان درماني گروهي از 5/21 به 6/7 وميانگين نمره اضطراب از 1/45به2/28 كاهش يافته است در حالي كه ميانگين نمره افسردگي واضطراب در گروه كنترل دوماه بعد از پيش آزمون تغيير آماري معني داري را نشان نداده است . همچنين ميانگين كاهش نمرات افسردگي واضطراب رابطه اي با شغل ميزان تحصيلات ودرآمد زن وشوهر، نحوه سكونت ، مدت درمان ،تعداد درمانهاي انجام شده ، تشخيص نازائي بر اساس آگاهي زن ، نحوه واكنش همسر وخانواده همسر نداشته است وتنها ميانگين كاهش نمرات افسردگي با سن زن رابطه نداشته است بطوريكه درخانمهاي جوانتر بيشتر بوده است . نتايج حاكي از آن است كه روان درماني گروهي را مي توان براي كليه زنان نازا با خصوصيات جمعيت شناختي متفاوت به شيوه اي موثر بكار برد.