امروزه ضرورت آگاهی و سواد در بستر آموزش و پرورش برای دستیابی به اهداف زندگی مدرن امروزی، در بسیاری از کشورها شناخته شده است. تلاش ها به سمت بهبود این رکن انسان ساز و اساسی جوامع لازمه‌ی رسیدن به این باورست که دانایی، توانایی است. موضوع دیگری که لازم است در راستای آموزش و پرورش و آموزش ابتدایی به آن پرداخته شود و تحقق یابد موضوع" عدالت آموزشی" است. عدالت آموزشی،به این معناست که فراهم آوردن فرصت های برابر آموزشی برای همه ی آحاد جامعه. برابری فرصتها در بعد کلان نگاهی عدالت خواهانه و انسانگرایانه را به همراه دارد که غالباً به منزلە ی یک شاخص در جوامع توسعه‌یافته در نظر گرفته می شود.سواد آموزی و تحصیل به خودی خود تنها بخش کوچکی از حقوقی است که بازماندگان از تحصیل از آن محروم اند. واقعیت این است که داشتن سواد در سطوح مختلف زندگی روزمره افراد، شغل، زندگی، خانواده، آگاهی نسبت به شرایط، ، سبک زندگی و سرمایه اجتماعی و فرهنگی به قدری مؤثر است که ریشه کنی بی سوادی به طور واقعی گاهی مستقیماً منجر به کاهش خشونت های خانوادگی و اجتماعی ، بیماری،بزهکاری و حتی کاهش مرگ و میر می شود. از این رو همه ی جوامع نسبت به امر از بین بردن بی سوادی حساسیت نشان می دهند و پیگیر یافتن راه چاره برای کاهش بازماندگان از تحصیل هستند. بر اساس قانون اساسی، آموزش همگانی کودکان باید به طور اجباری ،عمومی و رایگان باشد وموظف است اعتبارات و امکانات لازم را تحت پوشش قرار دهد و دولت که حکم مجری این قانون است وظیفه سواد آموزی را درشرح وظایف وزارت آموزش و پرورش قرار دهد، به گونه ای که هیچ یک از افراد به دلیل محرومیت یا فقر مادی منطقه ای از تحصیلات همگانی جا بماند. با وجود تحقیقات زیادی که مسئولان آموزش و پرورش در سالیان اخیر برای تعمیم بخشیدن به آموزش همگانی انجام داده اند، برای مقابله با حل چالش کودکان بازمانده از تحصیل را از ورود به موقع به مدرسه و پیشرفت از طریق مدرسه و یادگیری باز می دارد، ضرورت داردکه در کل نظام آموزشی اصلاحات لازم صورت پذیرد. در این اصطلاحات باید خط مشی، برنامه درسی،نوآوری، پژوهش، توسعه حرفهای، سنجش، ارزیابی و نیز بهره گیری مناسب از فناوری ها و ارتباطات مورد توجه قرار گیرد(حیدر تورانی ،سعید عارف نژاد۱۳۹۶).