پایداری اکوسیستم‌های محصولات کشاورزی نیازمند بهبود مستمر مدیریت آب، مواد مغذی و خاک می‌باشد. کم‌محلول‌دهی می‌تواند شیوه‌های موثری برای حفظ و صرفه‌جویی در منابع آب و مواد مغذی در اکوسیستم‌های کشاورزی باشد، اما باید با احتیاط ایجاد شود تا سودآوری محصول به خطر نیفتد. بر همین اساس مطالعه حاضر به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با دو فاکتور و 3 تکرار در سال 1402 در دانشگاه ارومیه روی نشاء توت‌فرنگی رقم "سابرینا" انجام شد. فاکتورهای آزمایشی شامل کم محلول‌دهی در سطوح 160 و 200 میلی‌لیتر و گلوتاتیون در سه سطح صفر و 500 و 1000 میکرولیتر به صورت محلول‌پاشی استفاده شد. برخی شاخص‌های بیوشیمیایی از قبیل محتوای فنل، فلاونوئید کل و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی با روش DPPH مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج به دست آمده نشان داد که کم محلول‌دهی به ویژه در سطح 200 میلی‌لیتر و گلوتاتیون در غلظت 500 میکرولیتر منجر به افزایش فاکتورهای مذکور از جمله محتوای فنل کل (31/13 درصد)، فلاونوئید کل (46/21 درصد) و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی با روش مهار DPPH ( 95/45 درصد) در مقایسه با شاهد شد. به طور کلی می‌توان گزارش نمود که تیمار گلوتاتیون منجر به افزایش فاکتورهای بیوشیمیایی مورد مطالعه تحت شرایط کم محلول‌دهی در پژوهش حاضر گردید.