گیاه شیرین بیان (licorice) با نام علمی Glycyrrhizaglabra گیاهی چندساله‌است که از خانواده بقولات (Fabaceae) بوده و ترکیبات دارویی مهم در ریشه و ریزوم آن وجود دارد. این گیاه از دیرباز در طب سنتی، به عنوان یک عامل شیرین کننده در محصولات غذایی استفاده می شود. این گیاه از جنوب اروپا تا آسیاي مرکزي بطور وسیعی در کشورهاي انگلیس، بلژیک، فرانسه، آلمان، ایتالیا، یونان، ترکیه و در جنوب شرق آسیا کشت میشود. به گونه ای که آن را یک گیاه مدیترانه ای در نظر می گیرند. در کشور ایران نیز تقریبا در اکثر نقاط کشور درصورت مساعد بودن شرایط، به عنوان یک گیاه دارویی کشت میشود. این گیاه حاوی ترکیباتی مانند تری ترپن ها، ساپونین ها، فلاونوئیدهاست که منجر به بروز اثرات بیولوژیکی متعددی مانند ضد باکتریایی، ضد ویروسی، آنتی اکسیدانی، اثرات حفاظتی کبد، ضد زخم، ضد التهابی، و ضد سرطانی شده است. سرطان یک بیماری با میزان مرگ و میر بالاست که به یک چالش جدی برای سلامتی جامعه تبدیل شده است. اگرچه روش های شیمی درمانی، جراحی و پرتو درمانی به طور گسترده ای در درمان سرطان مورد استفاده قرار می گیرند، اما اغلب کارایی درمانی لازم را ندارند و از سوی دیگر باعث عوارض جانبی متعددی میشوند که گاها بقا بیمار با چالش جدی مواجه میشود. از این رو، محققان تلاش می نمایند تا داروهای ضد سرطان موثرتر با عوارض جانبی کمتر را شناسایی نمایند. در سال های اخیر، اثر ضد توموری شیرین بیان به دلیل ترکیبات زیست فعال آن، توجه زیادی را به خود جلب کرده است. طیف وسیعی از مطالعات برون تنی(in vitro) و درون تنی( in vivo) اخیراً نشان داده‌اند که عصاره‌های مخلوط و خالص شده این گیاه خواص ضد سرطانی موثری را با مهار تکثیر و القای توقف چرخه سلولی، آپوپتوزیس، اتوفاژی، تمایز، سرکوب متاستاز، رگ‌زایی و ایجاد حساسیت در شیمی درمانی یا رادیوتراپی، ارایه می دهند. اسید گلیسیریزیک و اسید گلیسیرتینیک موجود در شیرین بیان در درمان هدفمند کارسینوم کبدی بکار گرفته شده اند. عصاره ریشه شیرین بیان روی سلول های سرطانی پستان موش سوری BALB/c اثر سایتوتوکسیک نشان داده است. شیرین بیان و در ترکیب با سایر داروهای شیمی درمانی بالینی به طور قابل توجهی اثرات ضد سرطانی را افزایش و عوارض جانبی شیمی درمانی را کاهش می دهد.