در پی افزایش سطح آگاهی افراد مبتلا به لکنت زبان برای دستیابی به راهکارهای درمانی جامع، سریع و اقتصادی، گرایش به رویکردهای درمانی طب سنتی افزایش یافته است. مرور و بررسی آموزه های طب سنتی در نوشته های طبی قدیم، می‌تواند گام ارزشمندی در جهت آگاهی بخشی به جامعه مبتلا و متخصصین مرتبط در زمینه ی اختلال لکنت زبان بردارد تا مداخلات زود هنگام و راهکارهای درمانی جامع تری برای رفع این اختلال رایج گردد. در این پژوهش، با مرور کتب اخیر و پیشین طب سنتی، دیدگاه طبیبان کهن در زمینه تعریف، علل و تدابیر درمان لکنت زبان مورد بررسی قرار گرفته است. روش کار اینگونه بود که به شیوه کتابخانه ای، تما می‌کتب فارسی قابل دسترسی از طریق نرم افزار نور، به کمک کلیدواژه های مرتبط مورد جستجو قرار گرفت و سپس مطالبِ جمع آوری شده، مرتب و دسته بندی گردید.
نتایج نشان داد کتب پزشکی پیشین، نگاه ویژه ای به پیشگیری از اختلال لکنت زبان دارند. عوامل لکنت با مسائلی همچون سوء مزاج عضو زبان به تنهایی و یا با مشارکت مغز، یا بر اثر مشکلاتی که اعراض نفسانی همچون ترس، غم واندوه پدید می‌آورند، مرتبط است. محوریت درمان بر اصلاح مزاج و رعایت سته ی ضروریه (ارتقاء سبک زندگی) ازجمله اصلاح تغذیه و امور مرتبط با اعراض نفسانی متمرکز شده است. سپس به تجویز داروهای مفرد و مرکب جهت رفع سوء مزاجِ عامل بیماری، همچنین استفاده از اعمال یداوی اشاره شده است.