مقدمه: یكی از رایج ترین اختلالات دوران کودکی که توجه روانشناسان و روانپزشكان را به خود جلب کرده، اختلال بیش فعالی/ نقص توجه است. این نقص مجموعه ای از رفتارها است که با بی توجهی، حواس پرتی و پرحرکتی خود را نشان می دهد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی تمرینات جسمانی بر مهارت های ارتباطی و کاهش نقص توجه در کودکان دچار نقص توجه و بیش فعالی شهرستان فراشبند بوده است
روش تحقیق: روش پژوهش حاضر پژوهشی نیمه آزمایشی است. در این پژوهش از طرح پیش آزمون – پس آزمون همراه با دو گروه کنترل و آزمایشی استفاده شد. جامعه ی آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان دچار اختلال نقص توجه و بیش فعالی شهرستان فراشبند در سال تحصیلی 99 - 1400 بود. نمونه آماری پژوهش متشكل از کودکانی بود که توسط مسئولین و متخصصین آموزش و پرورش به عنوان بیش فعال تایید شدند که به شیوه هدفمند به تعداد 30 نفر بر حسب تمایل به شرکت در پژوهش انتخاب شدند و سپس به شیوه تصادفی از راه قرعه کشی به دو گروه آزمایش (15 دانش آموز )و گروه کنترل( 15 دانش آموز) جایگزین شدند و گروه آزمایش در مداخله تمرینات جسمانی قرار گرفتند. اما گروه کنترل از هیچ گونه آموزش بهره مند نشدند. همچنین پیش آزمون، پس آزمون و برای هر دو گروه اجرا شد. سپس اطلاعات به وسیله پرسشنامه مهارت های ارتباط میان فردی هارجی و مارشال 1986 و پرسشنامه تشخیص اختلال بیش فعالی همراه با نقص توجه سواری 1391 جمع آوری شد و در نرم افزار spss22 تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد تمرینات جسمانی بر مهارت های ارتباطی و کاهش نقص توجه در کودکان دچار نقص توجه و بیش فعالی شهرستان فراشبند تاثیر مستقیم و معنی داری گذاشت.
نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش، آموزش تمرینات جسمانی می تواند به عنوان یک روش مداخله ای در بهبود مهارت های ارتباطی و کاهش نقص توجه دانش آموزان دچار نقص توجه و بیش فعالی مورد استفاده قرار گیرد.