هدف از تحقیق حاضر بررسی نقش اسید گلیسیریزیک و تمرین شنا بر پاسخ بیان ژن FN14 در بافت عضله موش های صحرایی نر دیابتی بود. پژوهش حاضر از نوع تجربی و بنیادی بود. 55 سر موش خریداری شد و سپس در 5 گروه 11 تایی تقسیم شدند. گروههای مورد بررسی عبارتند بودند از: گروه سالم، گروه کنترل دیابتی، گروه دیابتی+ مصرف اسید گلیسیریزیک ، گروه دیابتی+ تمرین و گروه دیابتی+ تمرین+ اسید گلیسیریزیک. برنامه تمرینی اصلی شامل شنا کردن در استخر ویژه جوندگان و مخزن آب ویژه شنا به مدت 6 هفته و ۵ جلسه در هفته بود. به منظور دیایتی کردن موشها استرپتوزوتوسین به میزان ۵۵-۶۰ میلی گرم بر کیلوگرم به صورت زیرجلدی بین دو گوش تزریق شد. و موش هایی که قند خونشان بالاتر از ۲۵۰ میلی گرم بر دسی لیتر بود به عنوان نمونه دیابتی انتخاب شدند. به دو گروه از موش های دیابتی اسید گلیسیریزیک با دوزهای 300 میلی گرم ، هر روز ساعت ۱۲ ظهر به صورت خوراکی به وسیله لوله های معدی داده شد. پس از 6 هفته ، موش ها با کتامین و زایلازین بی هوش شدند و عضلات آنها استخراج شد. جهت تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق در بخش آمار توصیفی از میانگین و انحراف استاندارد استفاده شد. جهت بررسی نحوه توزیع یافته ها از آزمون شاپیروویلک استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون آنالیز واریانس دو راهه و آزمون تعقیبی بونفرونی انجام شد. نتایج نشان داد اثر متقابل تمرین شنا و اسید گلیسیریزیک بر بیان ژن FN14 از نظر آماری معنادار می¬باشد. این ژن نقش مهمی در کنترل هموستاز گلوکز بازي می کنند. در واقع، تحت شرایط دیابتی فعالیت و میزان بیان ژن FN14 در بافت هاي مختلف علی رغم نقش متابولیکی و مهم، کاهش یافته است. تمرین شنا به همراه مصرف مکمل اسید گلیسیریزیک با تنظیم مثبت بیان ژن FN14 می تواند در پیشگیري و درمان بیماري دیابت موثر باشد.