هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثریک دوره تمرین قدرتی بر بيان ژن NGF در عضله نعلی موش های صحرایی مبتلا به آلزایمر بود. تعداد 33 رت نژاد ویستار نر در سن هشت هفتگی از موسسه انستیتو پاستور تهیه شد. موش ها به صورت تصادفی به 3 گروه: گروه كنترل سالم، گروه كنترل آلزايمري، گروه تمرين مقاومتی آلزایمری تقسیم شدند. ایجاد آلزایمر با القا تری متیل تین انجام شد. در پروتكل تمرين مقاومتی وزنه به دم رت ها متصل شد که باید این وزنه را از نردبانی با 26 پله بالا ببرند. 72 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی رت ها بوسیله ی تزریق درون صفاقی کتامین (mg/kg 90) و زایلازین (mg/kg 10) بی هوش و هیپوکمپ و بافت عضله نعلی سریعا استخراج و در نیتروژن 80- منجمد و برای تجزیه و تحلیل بعدی به یخچال 80- منتقل شد. از آزمون آنوا یک طرفه جهت برآورد تفاوت هاي بین گروهی پس از القای آلزایمر استفاده شد. سطح معناداري 05/0p≤ نیز به عنوان ضابطه تصمیم گیري جهت رد یا قبول فرضیه ها در نظر گرفته شد. مطابق با نتایج بین گروه¬ها در میزان mRNA NGF اختلاف معنادار وجود داشت. نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد بین گروه آلزایمر با گروه، آلزایمر+تمرین مقاومتی اختلاف معناداری وجود دارد (p≤0.05). با توجه به نتایج مطالعه حاضر میتوان نتیجه گرفت که تمرین مقاومتی می تواند باعث افزایش NGF و افزایش بیان ژن نروتروفین ها و گیرنده های فعالیت شناختی و حافظه گردد.