مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر دو روش تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط بر واسپین و اپلین مردان دارای اضافه وزن بود.
روش¬ها: پژوهش از نوع کاربردی و بصورت نیمه تجربی و شامل سه گروه و به صورت دو مرحله آزمون گیری پیش و پس آزمون بود. مطالعه حاضر بر روی 30 مرد با محدوده سنی 20 تا 25 سال دارای اضافه وزن انجام شد. آزمودنی ها به صورت تصادفی در یکی از سه گروه 10 نفري شامل گروه برنامه تمرین تناوبی با شدت بالا، برنامه تمرین تناوبی با شدت متوسط و کنترل تقسيم شدند. مدت برنامه تمرینی دو گروه تجربی به مدت هشت هفته بود. هر جلسه تمرین تناوبی شدید و متوسط شامل سه بخش گرم کردن، بخش اصلی تمرین و سرد کردن بود. در این تمرینات از پروتکل تغییر یافته¬ی گیبال و همکاران (2012) استفاده شد. 24 ساعت قبل و پس از شروع برنامه تمرینی در شرایط آزمایشگاهی یکسان، 5 سی سی خون سیاهرگی از دست چپ گرفته و برای آنالیزهای بعدی ذخیره شد. برای سنجش آپلین از از كيت مت دالیان ساخت چین و روش الایزا و برای سنجش واسپین از از كيت راديم و روش الایزا استفاده شد. از آزمون شاپیرو-ویلک جهت تعیین توزیع طبيعي داده ها و برای مقایسه نتایج گروه¬ها با یکدیگر از آزمون آنالیز واریانس یکطرفه استفاده شد. كليه عمليات آماري توسط نرم افزار(SPSS) نسخه 23 و سطح معني داري آزمون¬ها در سطح 05/0≥p اعمال گردید.

یافته¬ها: نتایج آزمون آنالیز واریانس یکطرفه نشان داد که بین میانگین 3 گروه پژوهش در مقادیر آپلین و واسپین مردان دارای اضافه وزن تفاوت معني‌داری وجود دارد. نتايج زمون تعقيبي بيانگر کاهش معني‌دار آپلین و واسپین واسپین در گروه تمرین تناوبی شدید و متوسط نسبت به گروه کنترل بود (001/0=p). بين گروه تمرین تناوبی شدید و متوسط تفاوت معني‌داری مشاهده نشد (001/0=p).
نتیجه¬گیری: ﺗﻤﺮﻳﻨﺎت تناوبی در دو شدت متوسط و شدید ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺑﺎﻓﺖ ﭼﺮﺑﻲ و ﻋﻤﻠﻜﺮد آن ﺗﺄﺛﻴﺮﮔﺬار ﺑﺎﺷﺪ، اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﺠﻤﻮع ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﻧﺠﺎم ﺷﺪه، اﻃﻼﻋﺎت ﺟﺎﻣﻌﻲ از ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﺷﺮاﻳﻂ ﺗﻤﺮﻳﻨﻲ ﻣﺆﺛﺮ و ﻳﺎ ﻣﺆﺛﺮﺗﺮ اراﺋﻪ ﻧﻤﻲ دﻫﺪ.