چکیده
حس‌آمیزی نوعی واكنش هنری نسبت به تصاویر تكراری و معمول شعری به حساب می‌‌آید. زیبایی این نوع هنجارگریزی که خود زیرمجموعه‌ای از آشنایی‎زدایی است، با به‌هم‌ریختن رابطة عادی و معمول بین حواس پنجگانه و درآمیختن آن‌ها با یكدیگر شكل می‌گیرد و از این جهت موجب تأمل مخاطب و برجسته‌سازی می‌شود. اتحاد بین حواسی كه هیچ شباهت و سنخیتی با هم ندارند، بازی ساده در خلق متن نیست و همواره در این شگرد ادبی توجه به دو اصل رسانگی و حفظ جنبة جمال‌شناسیك كمال اهمیت را دارد و تنها شاعر قادر به ایجاد نوعی هماهنگی در دنیای خیال و رؤیای خود است. نتیجة این پژوهش که به روش توصیفی ـ تحلیلی و کتابخانه‌ای نوشته شده است توجه و علاقة این چهار شاعر را در به کارگیری حواس گوناگون با توجه به نظریة اولمن مشخص خواهد کرد. دو نکته در این نوشتار مورد توجه است. یکی بررسی تطبیقی بین شاعرانی است که از لحاظ اجتماعی و سیاسی در شرایط تقریباً یکسانی بوده‌اند و دوم به‌کارگیری حس بینایی است که در آثار مورد بررسی این شاعران بیشتر از دیگر حواس مورد توجه قرار گرفته است.