این پژوهش با دیدگاهی توصیفی- تحلیلی به بررسی و تبیین بینش سیاسی ایرانیان درخلال روایت های شاهنامه پرداخته زیرا حماسۀ ملّی ما بازتاب دهندۀ عملکردهای سیاسی پادشاهان باستانی است که اندیشۀ سیاسی آنان، برنامه ای منسجم برای ادارۀ گیتی بوده و پژوهشگر از دو منظر به بررسی موضوع تحقیق، یعنی« سیاست در شاهنامۀ فردوسی» پرداخته یکی درحیطۀ سیاست داخلی و دیگری در حوزۀ سیاست خارجی و نوع تعامل با کشور های دیگر که سیاست داخلی، خود، در برگیرندۀ مباحث بسیاری است از جمله: عوامل اقتدار سیاسی حاکمان، تآثیر عامل ایدئولوژیک در ایجاد حوادث مختلف و لزوم بهره مندی شاه از تأیید الهی یا همان داشتنِ فرّه ایزدی و ذکر ویژگی های حکومت های آرمانی و غیر آرمانی، توجّه به جایگاه زنان در امور سیاسی و غافل نبودن از قوانین اجتماعی چون: پرداخت مالیات، امور کیفری، مرزبندی و... از سوی دیگر واکاوی سیاست خارجی نیز شامل موضوعاتی چون جنگ و صلح بوده که مسألۀ جنگ به تنهایی پرداختن به حقوق اسرا و آسیب های ناشی از جنگ را می طلبیده و در مقابل، صلح نیز مستلزم بررسی روابط فرهنگی، اقتصادی و پیشرفت های حاصل از روابط دوستانه بوده است.