تا به امروز، تحقیقات مربوط به قیاس، آموزش پنهان و آشکار بر مهارت‌های ادراکی یا حرکتی با توجه محدود به مهارت‌های روان‌شناختی مانند خودکارآمدی یا تعامل آنها با عملکرد مهارت‌های حرکتی متمرکز بوده است. پژوهش حاضر به بررسی تأثیر روش‌های قیاس، پنهان و آشکار بر کسب و حفظ مهارت حرکتی والیبال (دریافت) و خودکارآمدی نوآموزان می‌پردازد. 80 دختر مبتدی 10 تا 11 ساله به طور تصادفی انتخاب و در چهار گروه مساوی (سه گروه آزمایش و یک کنترل) قرار گرفتند. پیش آزمون، سه برنامه مداخله متفاوت 12 واحدی آموزشی (4 هفته × 3 بار در هفته)، با توجه به روش های مختلف یادگیری، پس آزمون انجام شد. مهارت دریافت والیبال از طریق آزمون میدانی و خودکارآمدی از طریق پرسشنامه اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آنالیز کوواریانس آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد که هر سه روش به مرور زمان هم مهارت حرکتی و هم خودکارآمدی نوآموزان را بهبود می بخشد. مقایسه گروه ها نشان داد که گروه یادگیری قیاس بالاترین امتیاز را در آزمون یادداری هم برای عملکرد حرکتی و هم برای خودکارآمدی به دست آوردند. همچنین گروه ضمنی بهتر از گروه آشکار و کنترل بود. به نظر می رسد یادگیری قیاسی یک روش آموزشی امیدوارکننده برای بهبود مهارت های حرکتی و خودکارآمدی باشد. شرکت‌کنندگان در گروه‌های یادگیری قیاسی و پنهان احتمالاً دسترسی محدودی به دانش اخباری داشتند و طبق «فرضیه بازپردازش آگاهانه»، حافظه کاری خود را بیش از حد بارگذاری نکردند و فرآیند خودکار عملکرد را مسدود نکردند. علاوه بر این، هنگامی که فراگیران قیاس دستورالعمل هایی را برای تقلید از یک شکل آشنا از الگوی حرکت دریافت کردند، این حس موفقیت و لذت را ایجاد کرد که احتمالاً بر خودکارآمدی آنها تأثیر مثبت داشت. برعکس، طبق «نظریه بهینه»، بهبود خودکارآمدی یادگیرندگان قیاس احتمالاً تأثیر مثبتی بر رویه تعیین هدف داشته است که منجر به انگیزه بالاتر و عملکرد بهتر می‌شود. این نتایج نشان می‌دهد که روش یادگیری قیاس تأثیر مثبتی بر خودکارآمدی دارد، که توسط مطالعات قبلی در ادبیات یادگیری حرکتی نادیده گرفته شده است، و همچنین با عملکرد مهارت حرکتی همبستگی مثبت دارد.