عنوان ادبیات پایداری معمولاً به آثاری اطلاق میشود که تحت تأثیر شرایطی چون اختناق و استبداد داخلی، نبود آزادی های فردی و اجتماعی، قانون گریزی و قانون ستیزی با پایگاه های قدرت، غصب قدرت و سرزمین و سرمایه های ملی و فردی و... شکل میگیرند. یکی از دغدغه های اصلی نویسندگان و شاعران این نوع ادبیات، بی هویتی نسلی است که رفاه غربت، آنها را از درد و رنج ملت خویش غافل کرده است. از این روست که میکوشند با طرح نمادهای اسطورهای ملی و تاریخی، عرق وطن دوستی و دفاع از آب و خاك و تلاش برای رسیدن به وضع مطلوب (به جای تن دادن به وضع موجود) را در افراد ایجاد کنند. کاربرد عنوان «ادبیات پایداری» بسیار جوان است و عمدتاً به سروده ها، نمایشنامه ها، داستان های کوتاه و بلند، قطعات ادبی، طنزها، حسب حال ها، نامه ها و آثاری گفته میشود که در همین سده، نوشته و آفریده شده اند و روح ستیز با جریان های ضد آزادی و ایستادگی در مقابل آن ها را نشان می دهند و متضمن رهایی و رشد و بالندگی جامعه های انسانی هستند. هدف اصلی این پژوهش بررسی و تحلیل ادبیات پایداری و هویت ملی می باشد. روش تحقیق در این طرح به صورت، توصیفی_تحلیلی است.که به تشریح و تبیین دلایل چگونه بودن و چرایی وضعیت مسئله و ابعاد آن می پردازد. نتایج این پژوهش نشان داد که، در میان گرایش های مختلف هویت ملی ایرانی، بر دو مؤلفه ی اسلامی و ایرانی هویت ملی تأکید می شود. یعنی، عناصر گوناگون ملیت چون: زبان، نژاد، سنن، جغرافیا و غیره اصالت دایمی نداشته، و در قوام ملیت نقش اساسی ندارند، بلکه آنچه عنصر قوام دهنده ی ملیت است، وجود درد مشترك در انسان ها می باشد که آن درد ظلم و بی عدالتی و طلب عدالت و آزادی است. و در نهایت ایرانیان با گرایش به اسلام، ضمن این که هویت گذشته ی خود را حفظ کرده اند، با جذب تعالیم متعالی و روح بخش اسلام، و با بهره گیری از ویژگی های اخلاقی فرهنگ ایرانی، به بارور کردن فرهنگ و تمدن اسلامی پرداختند و توانستند با تحکیم هویت ایرانی، به هویت دینی خود نیز معنای جدیدی بدهند.