علی نظمی تبریزی متخلص به نظمی از شاعران معاصری است که هم‌اکنون در قید حیات می‌باشد، نظمی در شعر خود پیرو سبک عراقی است و قالب غزل در دیوان او بیشترین بسامد را دارد. نظمی در دیوان خود به استفاده از صنایع لفظی و معنوی فراوانی چنگ زده و اشعار خویش را با آرایه‌های گوناگون مزین ساخته است. تضاد یا تقابل یکی از صنایع معنوی رایجی است که وی به‎طور چشمگیر از آن بهره برده است. تضاد همان تناسب منفی بین دو واژه است، دو کلمه وقتی در شعر از لحاظ معنا ضد هم می¬آیند صنعت تضاد را به وجود می¬آورند. پژوهش حاضر سعی بر آن دارد که تضادهای به‌کار رفته در دیوان نظمی را نخست از لحاظ ساختاری منقسم ساخته و سپس به تحلیل و بررسی آن‌ها بپردازد؛ و جهت روشن‌تر شدن گونه‌های تضاد برای خوانندگان، شواهد شعری و نمونه‌های بسیاری را از دیوان انتخاب کرده و ذیل هر نوع تضاد آورده می‌شود. تناقض یا پاردوکس، هنری‌ترین نوع تضاد محسوب می‌شود که برای همگان آشناست. از انواع دیگر تضاد می‌توان به تضاد معنایی، وجودی، جنسیتی، فعلی، پیشوندی، دوسویه، مجازی و... اشاره کرد.