شاهنامه فردوسی از امهات ادب فارسی در کنار بعد حماسی، از بعد اخلاقی نیز بهره‌مند است و شاعر کوشیده‌ است در لابلای داستان‌های حماسی و اساطیر و با چشم‌داشت به منش پاک ایرانیان نژاده، مردمان را به سوی خوبی و زیبایی رهنمون باشد. از مهم‌ترین جنبه‌های اخلاقی شاهنامه دعوت به راستی و مقابله با دروغ است. اهمیت راستگویی در شاهنامه به حدی است که می‌توان آن را یکی از اندیشه‌های مهم و والای فردوسی به شمار آورد. دعوت به راستی در شاهنامۀ فردوسی نمودهای مختلفی دارد که برای مثال می‌توان به مواردی چون: راستی در سخن، راستی در عمل، راستی در دین، راستی در پادشاهی و ... اشاره کرد. این نمودهای مختلف راستی در شاهنامه بیانگر آن است که فردوسی پیش‌گرفتن راستی را در همۀ جنبه‌های زندگی ضروری می‌داند و از هر فرصتی برای دعوت به راستی استفاده می‌کند، او هم‌چنین آثار و نتایج ناراستی و کژی را بیان می‌کند تا مخاطب ناخودآگاه به سمت راستی ترغیب شود و از کژی و کاستی دوری گزیند. این مقاله برآن است تا به شیوۀ کتابخانه‌ای و با روش توصیفی_تحلیلی، سه جنبۀ راستی در سخن، راستی در عمل و راستی در پادشاهی را محل توجه و بررسی خود قرار دهد.