شاهنامه تنها داستان رزم رستم و اسفندیار، سوک سیاوش و مرگ سهراب نیست. شاهنامه تنها یادآوری نبردهای خونین بین ایران و توران و زندگی شاهان نیست، بلکه نامه ای است هرچند پرسوز و حزن انگیز، اما پرشور و دلپذیر از قصه زن، از پایگاه اجتماعی زن در جامعه ایرانی، و از دیدگاه فردوسی نسبت به نیمی از پیکر جامعه؛ و آنجا که در منظومه ای بزرگ و شاهکاری جهانی که به بسیاری از زبانهای زنده دنیا ترجمه شده است، سخن از زن است، نگرشی تازه را درهر زمان می طلبد. فردوسی آگاهانه و حکیمانه بر هویت اصیل فرهنگ ایرانی پارسا و دلاور ارج می نهد و زنانی را چه ایرانی و غیر ایرانی برتر از سایرین و شایسته تحسین می نمایاند که دوستدار فرهنگ ایرانی، پارسا و متدین و شجاع و مستقل در اندیشه و رفتار، وفادار به همسرو فرزند، آگاه به مقام و منزلت خویش در جامعه هستند. زن در شاهنامه نسبت به فرهنگ زمان خود موقعیتی برتر دارد. از آنجا که شاهنامه کتابی است با جلوه گاه پهلوانی و نام آوری مردان و هنرنمایی قهرمانان مرد در میدان های رزم با وجود این، موضوع زن شگفت انگیز، پیچیده و پرسش برانگیز است. زن محبوب در شاهنامه خردمند است و هوشیار، پارسا، مقاوم و صبور، سرشار از احساس و عاطفه و آگاه به زیبایی و منزلت خویش که در این پژوهش به بررسی چند ویژگی بارز آن می پردازیم.