«وجه غالب» کلید بوطیقای صورت گرایی است. این عنصر جزء تمرکز دهنده به یک اثر هنری است؛ این جزء بر اجزاء و عناصر دیگر فرمان می راند، آن ها را تعیین می کند، متحول شان می کند و در نهایت این عنصر حاکم است که یکپارچگی و انسجام ساختار را تضمین می کند.
وجه غالب در غزلیات فخرالدین عراقی «عشق» است و تمام مایگان ها و ساختار های کوچک و بزرگ در غزلیات فخرالدین عراقی حول آن سامان می یابد و همدیگر را تقویت می کنند. شعر فخرالدین عراقی تابعی از شعر سبک عراقی است که «وجه غالب» حاکم بر این دوره «عشق» است. عشقی که فرماندهی می کند و دستور می دهد.
این پژوهش به دنبال کشف و تشریح عملی و علمی کیفیت «وجه غالب» در غزلیات فخرالدین عراقی است.