در ادب پارسی، عرفان از مضمون های اصلی شعراست. تفکر و نگرش عرفان که از قرن دوم آغاز شد و در قرن های هفتم و هشتم به اوج رسید و در دورة معاصر و بویژه پس از انقلاب شاعران متعهّدی بدان توجه ژرف کرده‌اند. میزان باورمندی به عرفان و به دنبال آن بسامد ورود مفاهیم عرفانی، همچنین نوع نگاه عرفانی در شعر هر یک از شاعران معاصر متفاوت است .رهی معیری با مطالب عرفانی موجود در ادبیّات گذشته آشناست و آنها را در شعرش ورود می‌دهد.این شاعر اگر چه عارف نیست ولی به مضامین آن دلبستگی دارد و آن را به شیوه های گوناگون در اشعار خود منعکس ساخته است. این پژوهش برآن است تا مراحل عرفانی را از نگاه این شاعر به صورت تحلیلی _ توصیفی مورد واکاوی قرار دهد.