رودکی سمرقندی، پدر شعر فارسی و ابومُستَهَل کُمَیْت بن زید اَسَدی، شاعر عرب ‌زبان شیعه و از مدیحه‌سرایان اهل بیت(ع)، از جمله شاعران برجسته ای هستند که در اشعار خود، سروده های دلنشینی بر جای نهاده اند و هر یک، با توجه به عوامل محیطی و درونی و نیز توانایی خویش، از آن به عنوان ابزاری برای بیان اندیشه و عواطف خود بهره جسته اند. این دو شاعر با توجه فاصله مکانی و محیط کاملا متفاوت و نیز تفاوت های زبانی، دربردارنده مفاهیم و اندیشه های نزدیک همسانی در اشعار خود و ارادت به اهل بیت ( ع ) دارند. مقاله حاضربه شیوه ی تحلیلی _توصیفی در پی آن است ضمن بررسی ویژگی های حب به پیامبران و اهل بیت(ع) در اشعار دو شاعر، به رهیافتی از طرز تفکر و مشرب اعتقادی آن ها دست یابد.