براي فرماليست‌ها، اهميت زبان، در شکل‌دهي به فضاي ذهني و به عبارت دقيق‌تر، برپاکردن فضاي ذهني‌ است، زيرا به زعم ايشان در خلق شعر، عامل زندگي و تجربۀ شاعر و ذهنیت خلاق نیست. بلکه عامل، زبان است که مُشرف بر اين هردو می‌باشد. يعني اين زبان است که ذهن معناي مُتکامل و متعيّنش را شکل مي‌دهد، بينش انسان را مي‌سازد و زندگي و تجربه‌ی او را در پيش چشمانش به ظهور مي‌رساند. بدين اعتبار، هرگاه گفته شود که اصلاً ارائة يک فرمِ تازه که جداي از محتوا نيز نيست خود هدف و موضوع شعر است و شعر، خود موضوع خودش است، اين مترادف آن است که گفته‌اند«ارائة يک زبان تازه، خود هدف و موضوع شعر و زبان است و زبان، خود موضوعِ خودش است.» پس زندگي و ماهيت انساني نيز يک موجوديتِ خودبسنده و قائم به ذات و در عين حال، اسير در اين دايرة بستۀ فرم است. عالم انساني بدين‌ترتيب و با تعريفي که از زبان و ذهن و خواه ناخواه، عالم صورت‌هاي خيالي او ارائه می‌دهد، يک عالَمِ محصور، اسير در خود، خودبسنده و بي‌مبنا تصور مي‌شود. چشم‌انداز بي‌مبنایی که زبان بر ذهن انسانِ داراي تسلطِ غايي انگاشته مي‌شود، معنا جز از طريق عمل به اين زبان خودبسنده و بي‌مبنا امکان تحقق ندارد. پس همه هرچه هست، حتي محتوا (که در اساس، همان ماهيت و هويت است) چيزي جز زبان -اين زبانِ عبارت- نيست. حتي فضاهاي خيالي نيز جز حاصل درهم‌تافتگي و ساختارمندي زبان نيست؛ يعني فضاهاي خيالي نيز حاصل ساختارمندي اين زبان انگاشته مي شوند و از اين‌جا، غايت شعر و رويکرد شاعرانه در پرداخت «حجم» هاي زباني-خيالي است. بدين اعتبار بايد جریان شعر حجم (اسپاسمانتاليسم) را فرمالیستی‌ترین شعر معاصر فارسی و روانشاد یدالله رویایی را پیشرو این جریان مهم دانست.