آموزش زبان و ادبیات فارسی در سرزمین پارس از اهداف محوری برنامه درسی ملی و لازمه تحقق بنیاد عام تربیتی یعنی شکوفایی فطرت الهی است و در جامعه و فرهنگ ایرانی اسلامی، از جایگاه ویژه ای برخوردار است. امروزه در حوزه آموزش زبان و ادبیات فارسی در برنامه درسی ملی، آسیب و ایراد از جهتی وارد است که مربیان و متولّیان عهده دار این مسئولیت، در حالی به آموزش سنتی، فنون و روش های آن وابسته اند و از نوآوری و خلاقیت به دور اند که مخاطبان شان دیگر آن کار آموزان دوره های قبل نیستند! امروزه آنان به زندگی دیجیتال ورود پیدا کرده اند، در دنیای مجازی سیر می کنند و اوقات خود را در تکاپوی محتوای موجود در این دنیا سپری می کنند. در نتیجه این دگرگونی ها، به مرور زمان، شاهد تغییراتی گسترده در ویژگی ها، توانمندی ها، روحیات و علایق آنان شده ایم. بدیهی است که در شرایطی این چنین، آموزشی که همگام و متناسب با مخاطب و ویژگی های آن نباشد؛ مثمر به ثمر واقع نخواهد شد. نیازمند است تا در این شرایط متخصصانی نوآور و خلاق در زمینه تعلیم، تربیت و آموزش ورود پیدا کرده و به منظور پیشگیری از پیامد های نا به هنجار فرهنگی حاصل از این حوزه، اقداماتی را اتخاذ کنند.