در یک اثر هنری و ادبی، نویسنده و شاعر می¬کوشد تا زبان شخصی، ناآشنا و به شدت فردی و درونی پیدا کند، به این دلیل سعی بر این دارد که کارکرد زبان را دگرگون کند و زبان را ناآشنا سازد. لیچ یکی از زبانشناسان فرمالیست روسی برجسته¬سازی را عدول هنرمندانۀ هنرمند می¬داند که انگیزۀ هنری داشته باشد. زبان پدیده¬های متنوع و گوناگونی هستند که با توجه به ویژگی¬ها و اقتضای فردی، جغرافیایی و اجتماعی متفاوت می¬گردند و امکانات مختلفی برای بیان مفاهیم معین به وجود می¬آورند. در زیر مجموعۀ یک زبان نیز گویش¬ها و لهجه¬هایی شکل می¬گیرد که به غنا و مانایی زبان رسمی کمک شایانی می¬کند. یکی از مسایل زبان-شناسی نوین در حوزۀ نقد متون ادبی، واکاوی انحراف از نرم و عدول معیار است. از انواع فراهنجاری¬ها در تقسیم¬بندی لیچ می¬توان به فراهنجاری آوایی و گویشی اشاره کرد. در این پژوهش که به شیوۀ توصیفی- تحلیلی صورت گرفته است، به بررسی این دو نوع فراهنجاری در رمان «سنگ صبور» صادق چوبک و مجموعه داستان¬های «کنیزو» نوشتۀ منیرو روانی¬پور پرداخته شده است. این دو از نویسندگان جنوب کشور می¬باشند. دلیل تأکید ما بر این دو نویسنده استفادۀ آنها از لهجه و گویش محلی جنوب کشور در داستان¬هایشان و بهره-گیری¬شان در جهت برجسته¬سازی نوشته¬هایشان است. این دو نویسنده از واژه¬های زادگاه خود در لا¬به¬لای نوشته¬هایشان استفاده کرده¬اند و گاه از کلمات را به همان شکلی که در لهجۀ محل زندگشان به کار رفته است بهره برده¬اند. این عمل باعث شده که زبان داستان¬هایشان از دیگر نویسندگان متمایز شود و در نتیجه موجب برجسته¬سازی و آشنایی¬زدایی آن¬ها شود. در این پژوهش به چگونگی کاربرد این دو نوع از آشنایی¬زدایی و برجسته¬سازی زبانی در نوشته¬های این دو نویسنده و بهره¬گیری آن¬ها از این دو نوع آشنایی زدایی و برجسته سازی در جهت بازتاب اهداف و افکارشان پرداخته شده است.