با فرایند مدرن شدن شهرها و افزایش مصرف‌گرایی، ارزش‌هایی چون اهمیت و ضرورت معمار به‌عنوان طراح در تعامل با مردم به‌عنوان کاربران در طول زمان کاهش‌یافته است. مرکز فرهنگی در تمام طول تاریخ از مهم‌ترین بناهای تمدن بشری است. به‌نحوی‌که حتی در ابتدایی‌ترین سکونت‌گاه‌های تاریخی که معماری به پایین‌ترین شکل خود یعنی سرپناه سازی شکل‌گرفته، فضای فرهنگی که گهگاه همان فضای مذهبی یا مقدس نیز بوده نه‌تنها حضورداشته بلکه بیشترین تزئینات، بیشترین هزینه و بهترین مکان را به خود اختصاص می‌داد. برای یک فضای فرهنگی مهم‌ترین ویژگی و شاخصه‌ای که می‌توان ذکر کرد «میزان مقبولیت از سمت مردم» است. چراکه فضای فرهنگی درصورتی‌که جذب‌کننده‌ی افراد نباشد همان ضد فرهنگ است. امروزه فقدان چنین فضاهایی کاملاً احساس می‌شود چراکه فضاهای عمومی معاصر در تسهیل روابط اجتماعی چندان موفق نبوده‌اند. هدف اصلی از این پژوهش، سنجش رابطه‌ی بین مؤلفه‌های کالبدی و فضایی و افزایش نقش کاربر در طراحی است به‌نحوی‌که درنهایت علاوه بر دارا بودن شاخصه‌های معماری خوب و پایدار به پایداری اجتماعی در فضای معماری منجر شود. فرضیه پژوهش این است که با استفاده از شیوه‌ی مشارکتی در طراحی به معنی ارتباط و همفکری طراح با بهره‌بردار و کاربران فضا در جهت شناخت ارزش‌ها و نیازهایشان می‌تواند منجر به خلق الگوی طراحی معماری شود که برای بسیاری از مراکز فرهنگی و سایر فضاهای عمومی قابلیت پیاده‌سازی دارد.