از آنجا که مسکن روستايي غالباً توسط ساکنين و با استفاده از مصالح بومی با ارجاع به شرايط‌شان همچون ميزان تجربه، شرايط اقتصادي و اجتماعي تهيه مي‌شوند. فقر تحقيق در زمينه مسکن روستايي پايدار به ويژه در ايران از جمله مسائل مهمي که بايد مورد توجه قرار گيرد. در اين راستا عدم توجه به اصول پايداري در طراحي مساکن روستايي منجر به افزايش آسيب‌پذيري در اين بخش شده است. از آنجا که روستاها پيوند محکمي با محيط‌هاي طبيعي دارند لذا توجه به اين اصول به شيوه‌اي که همساز با اقليم حاکم بر منطقه باشد، ضروري به نظر مي‌رسد. اين تحقيق با هدف تحليل اثرات عناصر اقليمي بر روي معماري مناطق گرم و خشک با در نظر گرفتن عوامل تکنيکي در طراحي مسکن پايدار مي‌باشد. به منظور رسيدن به هدف تحقيق با مرور منابع مرتبط از روش توصيفي- تحليلي استفاده شد. در اين مقاله به ويژه بر روي سه عامل تکنيکي کليدي در طراحي مسکن پايدار يعني، بدنه مناسب براي ساختمان، هواگيري و عايق کاري، سيستم بويلر مناسب با توجه به اقليم گرم و خشک و با رعايت نکات مربوط به معماري بومي اين مناطق تاکيد شده و مورد بررسي و تحليل قرار گرفته اند. توجه به اين عوامل و شناخت چگونگي کاربرد آنها در مسکن روستايي با توجه به شرايط آنها مي‌تواند پايداري مسکن را براي روستاييان اقليم گرم و خشک به ارمغان آورد. همچنين نتايج اين تحقيق نشان‌دهنده قابليت سازگاري معماري بومي در اين اقليم با عوامل تکنيکي مسکن پايدار بود.