امروزه پیچ خوردگی های مچ پا از شایع ترین آسیب های مراجعه شده به مراکز اورژانسی محسوب می شود و افراد مبتلا نقص پایدار در ثبات پوسچر دارند. هدف از انجام این تحقیق مقایسه زمان رسیدن به ثبات و فعالیت عضلات مچ پا طی حرکت فرود در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا و سالم بود. در این تحقیق توصیفی از دانشجویان شهر بانه، 15نفر دارای بی ثباتی مچ پا و 15 نفر سالم به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. از صفحه نیرو و الکترومایوگرافی سطحی برای بدست آوردن زمان رسیدن به پایداری و فعالیت عضلات گاستروکنمیوس داخلی، سولئوس، تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس استفاده شد. برای مقایسه دو گروه از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها نشان داد تفاوت معنی داری در زمان رسیدن به ثبات در راستای قدامی-خلفی طی حرکت فرود بین افراد گروه تجربی و گروه کنترل وجود دارد و این تفاوت نیز در راستای داخلی-خارجی معنی دار بود. همچنین نتایج آماری مربوط به مقایسه فعالیت الکتریکی عضلات منتخب نشان داد بین گروه تجربی و کنترل طی حرکت فرود در عضله گاستروکنمیوس داخلی تفاوت معنی دار وجود ندارد، اما در عضلات سولئوس، عضلات تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس تفاوت معنی داری وجود دارد. به نظر می رسد با توجه به نتایج به دست آمده بی ثباتی مچ پا باعث کاهش ثبات و تغییر فعالیت عضلات سولئوس، عضلات تیبیالیس آنتریور و پرنئوس لانگس می شود و کاهش زمان رسیدن به ثبات و عملکرد ناکارآمد عضلات در گروه مبتلا ما را به توانبخشی مفصل با تمرینات حس عمقی و تمرکز بر عضلات سولئوس، پرنئوس لانگس و تیبیالیس آنتریور در این افراد را رهنمود می سازد.