شاهنامه به عنوان شاهکار بزرگ ادبی و سند هویّت ملّی به محض انتشار، به¬رغم موانع و مشکلات، در زندگی مردم راه یافته¬است. پس از آن، مردم در هر دوره¬ای متناسب با امکانات و شیوه¬های زندگی، شکل و قالب خاص برای تداوم شاهنامه برگزیده¬اند؛ از جمله نقالی و شاهنامه¬خوانی. این شکل مشهور و کهن با همه ارزشمندی¬اش، در عصر ما آهسته آهسته، جایش را به قالب¬های دراماتیک نوین بخشیده¬است. بیان هنری و جنبه¬های دراماتیک شاهنامه نیز به هنرمندان این امکان را داده است که داستان¬های آن را به گونه¬های دیگر هنری از جمله نمایشنامه تبدیل کنند. در این مقاله ابتدا نمایش و اثر دراماتیک را تعریف می¬کنیم و آن¬گاه برخی از موارد مهم اثر دراماتیک را تبیین می¬کنیم و سپس با استفاده از مقوله بندی به روش تحلیل محتوای کیفی این موارد را در داستان های شاهنامه پیگیری میکنیم. با توجه به تحلیل ها در می¬یابیم که شاهنامه از بهترین نمونه¬های ادبیات روایی ماست که ظرفیت دراماتیک شدن را دارد و اگر به صحنه نمایش بیاید، بسیار جذاب خواهد بود؛ فرم بیان فردوسی، تراژیک-دراماتیک و محتوای آن بسیار رنگین و چند سویه است. شخصیت¬ها و قهرمانان شاهنامه نیز بسیار جذاب و شگفتی¬آفرین هستند و میتوانند دستمایه آثار نمایشی قرار گیرند.