این پژوهش با بهره¬گیری از روش توصیفی- تحلیلی و بر اساس ویژگی¬های شعر سپید بعد از انقلاب، به بررسی و مطالعۀ اشعار منوچهر آتشی و شمس لنگرودی پرداخته است. یافته¬های پژوهش نشان می¬دهد برمبنای مختصات ادبی و موسیقایی در اشعار شعرای مزبور، منوچهر آتشی برای موزون و دلنشین ساختن شعرش، از جناس، واج¬آرایی و تتابع اضافات سود جسته است. تشبیهات خلاقانه، استعاره¬های زیبا، تشخیص و نمادگرایی نیز در شعر او به وفور یافت می¬شود. در شعر شمس لنگرودی، جناس، تکرار، واج¬آرایی و تتابع اضافات نمود پررنگی دارد. تشبیهات بدیع و استعاره¬های نو و تشخیص در شعرش از بسامد بالاتر و نمادگرایی بسامد پایین¬تری دارد.