انسان موجودی دارای عقل و شعور است. و همین شعور است که خواسته های او را از سطح نیازهای حیوانی فراتر برده و متمایز می سازد. بشر برای تطبیق با محیط و ایجاد اعتدال میان روح و جسم ، دست به یک سلسله معتقدات زد و کوشش هایی خارج از بعد حیوانی و محدوده‌ی جسمانی خویش انجام داد. که این کوشش ها فرهنگ نام دارد. انسان بختیاری نیز برای زیباتر کردن ادامه‌ی حیاتش دست به فرهنگ سازی زده است . و از قضا فرهنگی را شکل داده که از غنای بسیاری برخوردار است . و اصالت داشتن و عدم اصالت را در حضور و عدم حضور این فرهنگ ها می داند. اما متاسفانه فرهنگ‌ها آداب و رسوم و حتی زبان در کشاکش زمان دستخوش تغییرات و حتی نابودی ست. واز جمله راه‌هایی که به وسیله‌ی آن‌ می‌توان فرهنگ را از انحطاط نجات داد همین شاعران و نخبه های شاعری هر قومی است.پژمان بختیاری؛ شاعر معاصر از تبار بختیاری هاست، دیوانی غنی و سرشار از تمامی قالب های شعری دارد. جز برهه ای کوتاه از زندگی اش ، آن هم در کودکی ، زمان زیادی را در سرزمین بختیاری نزیست. اما با این حال ریز و درشت فرهنگ بختیاری را می شناسد و در شعرش ، جلوه هایی از این فرهنگ به وضوح چهره می نماید. جلوه هایی از اعتقادات و مذهب بختیاری ها، آداب عروسی و عزا، موسیقی بختیاری، طره بستن زنان و کلاهداری مردان بختیاری، اصول کسب و کار و کوچ و کوچ نشینی.