از بین نظریه¬های موجود پیرامون بازیگری، دیدگاه استانیسلاوسکی و برشت، پایه¬ی اصلی نظریه¬های بعد از خود هستند. یکی از اهداف هر کدام از نظریات بازیگری برای این¬ است که مخاطب با فضای داستان و نمایش ارتباط برقرار کند که حال این ارتباط به صورت غرق شدن در واقعیت یا فاصله گرفتن از آن می باشد. در این پژوهش تلاش شده است ابتدا از طریق مطالعات کتابخانه¬ای، نظریه¬ ی برشت واکاوی شود؛ سپس به وسیله¬ی مصاحبه با بازیگران و کارگردانان نمایش ، برخی از عوامل مهم در بیان بازیگر در روش برشت را تحلیل کنیم. درانتها به تحلیل بازیگری شخصیت ها به روش برشت در نمایشنامه خانات می پردازیم. از تحلیل این نمایشنامه و روش برشت این نتیجه به دست آمد که شیوه ی بازیگری برشت شیوه ی فاصله گذاری است و در نمایشنامه های کلاسیک ایرانی این روش گاه برای نزدیک کردن مخاطب به داستان بهتر عمل می کند.پیشنهاد می شود پژوهش دیگری به کارگردانی نمایش های ایرانی به روش برشت بپردازد.