ادبیات هر جامعه چون ریشه در فرهنگ¬ها و باورهای آن جامعه دارد، آئینه¬ی تمام نمای اندیشه¬ها و عقاید و به بیان دیگر باورهای آن جامعه است. ادبیات فارسی از این قاعده مستثنا نبوده و جای پای این اعتقادها و باورها را به روشنی می¬توان در آن دید. نجوم از جمله علومی است که پیوند دیرینه و عمیق با فرهنگ¬ها و باورهای اجتماعی دارد. شاعران فارسی-گوی با بارخورداری از اطلاعات نجومی و ستاره¬شناسی مطابق با زمان خود اقدام به بیان و توصیف این اعتقادها در آثار خود پرداخته¬اند. یکی¬از این شاعران فارسی که از نجوم و ستارگان در اشعار خود بهره گرفته ناصرخسرو قبادیانی است. آن¬چه در این پژوهش به آن پرداخته شده این است که ناصرخسرو از واژگان نجومی با چه اغراض و با چه زبانی در اشعارش بهره برده است. بر این اساس از دو دیدگاه محتوایی و ساختار به اشعار او، همچنین به تصویرسازی ناصرخسرو از اصطلاحات گوناگون اشاره کرده و برداشت¬های او از این واژگان در جهت اثبات عقاید مذهبی مورد ارزیابی قرار گرفته است. شاعر گاه این اصطلاحات را در معنای اصلی کلمه و گاه از آن¬ها در جهت تصویرسازی استفاده کرده و در موارد زیادی هم در جهت اهداف مذهبی و اعتقادی خود از آن¬ها بهره برده است.