استعاره‌ی مفهومی یکی ازمهم‌ترین مباحث زبان‌شناسی شناختی است که برای اولین بار در سال 1980در كتاب استعاره‌هايي كه با آنها زندگي مي‌كنيم و بر اساس آراء دو زبانشناس معروف، جورج لیکاف و مارک جانسون مطرح شد. طبق این نظریه، اساساً ذهن انسان برای درک هر مفهوم انتزاعی، به صورت ناخودآگاه و غیرارادی به شکل استعاری عمل می‌کند. یکی از مفاهیم انتزاعی که انسان از ابتدای زندگی قادر به درک آن می‌باشد، مفهوم عشق است که در همه دوره‌ها مورد توجّه بوده امّا، قرن ششم و هفتم به لحاظ اهمیّت و اعتبارِ آثاری که درباره «عشق» نوشته شده، برجستگی بیشتری دارد.
از آنجا که عشق مفهومی انتزاعی بوده از این رو عرفا برای توصیف آن، از عناصر حسّی و ملموس بهره برده و برای بیان آن از زبان استعاری استفاده کرده‌اند. این مقاله بر آن است که از ميان آثار متعدد روزبهان؛ با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی استعاره‌ی مفهومی عشق در عبهرالعاشقین که آيينه تمام نماي طريقت اوست بپردازد. در پایان به این نتیجه می‌رسیم که استعاره‌ی عشق، با مضمون‌هایی متفاوت در عبهرالعاشقین به کار رفته است. روزبهان از دو طریق، انتقال معنا و تغییر معنا، توانسته معناهای تازه‌ای به عشق بدهد و نمادی ویژه از آن بسازد و با دادن تعلیق در معنای واژه‌ها، خواننده را در تداعی معناهای بیشتر آزاد بگذارد.