پس از ترویج اسلام در ایران به لحاظ سازگار بودن تعاليم آن با روحیه ی ایرانیان، دین جدید در بین مردم جایگاه ویژه ای پیدا کرد. از جمله رهاوردهای ورود اسلام به ایران، تغییر در نظام فرهنگی جامعه بود. شاعران و نویسندگان با آگاهی از فرهنگ نوپدیدی که اسلام به ارمغان آورده بود به آفرینش آثاری همسو با تعالیم آن دست زدند. قرآن کتاب دینی و اعتقادنامة همة مسلمانان جهان است. قرآن شریف این کتاب حکمت و هدایت نظر به تعالی انسان‌ها از خاک تا افلاک دارد و اساساً آمده است که آدمیزادگان را از مغاک شهوات پست‌ حیوانی به اوج افلاک و سفرهای علوی و آسمانی برساند. با نگاهی گذرا به آثار و سروده‌های شاعران و سخنوران و نوشته‌های دبیران و مترسلان و نویسندگان و تأملات عارفان و اندیشه‌های حکیمان و فیلسوفان ایرانی مسلمان که از سرمایه‌های افتخارآمیز ما هستند، درمی‌یابیم که بسیاری از عبارات و تعبیرات و اشارات و استدلال‌های آنان به اقتباس از این کتاب مبین و یا احادیث ائمة معصومین(ع) و یا الهام گرفته از آن‌هاست. خوشبختانه آثار اغلب کسانی که در حوزة ادبیات فارسی صاحب نام‌اند، شیعه‌ مذهب‌اند یا به این مذهب گرایش دارند، کمابیش از آیات و احادیث تأثیر پذیرفته است. بهره گیری از کلام وحی و احادیث در آثار سخنوران فارسی زبان به نیمه های قرن سوم می رسد و از قرن ششم به بعد این بهره گیری شدت می گیرد و در قرن هفتم و هشتم به اوج خود می رسد. این بهره گیری یکی از ارکان فصاحت و بلاغت محسوب می شود. پژوهش حاضر تأملی است در تأثیر پذیری ادبیات فارسی از فرهنگ اسلامی می باشد. اصولاً امروزه در حوزة تاریخ ادبی ایران اثری را نمی‌توان یافت که متأثر از قرآن و حدیث نباشد.