دنیای داستان کوتاه، دربرگیرندۀ شخصیت ها و حوادثی است که در آن آفریده می شوند و هدف نهایی هر نویسنده این است که خواننده را متمایل سازد تا وارد این دنیای خلاقانه شود. مدخلی که راه خواننده را برای ورود و جلب شدن به این جهان خیالی باز می کند، مطلع داستان است. جلال آل‌احمد، از جمله داستان نويسانی است که در تکامل و تحول داستان کوتاه و گسترش بینش واقع گرايی انتقادی نقش بسزا داشته است. نگارنده در پژوهش حاضر، پس از واکاوی و نقد نظریه های ارائه شده در حوزۀ مطلع داستان، با تکیه بر نظریۀ رابرت فونک و افزودن قیدی بر آن، به دنبال آن است تا با روش توصیفی-تحلیلی، آغاز و پایان مطلع داستان های کوتاه مجموعۀ «پنج داستان» آل احمد و سازوکارهای شروع آنها را مشخص کند؛ سپس، به بررسی جملات آغازین داستان ها و میزان دلالتمندی شان بپردازد و در موارد لازم به نقاط قوت و ضعف آنها نیز اشاره کند. نتایج حاکی از آن است که آل احمد در این مجموعه داستان، توجه ویژه ای به شروع ترکیبی داشته است و غالباً مهارت داستان نویسی خود را در زمینۀ پردازش دو عنصر صحنه و شخصیت در آغاز داستان نمایان کرده است. او در مطلع داستان هایش، با توجه به فنون داستان نویسی مدرن، همچون ارائۀ نمایش وار شخصیت های واقعی و صحنه های دلالتگر و برقراری هماهنگی میان آن دو، توجه و رغبت خواننده را برمی انگیزد. همچنین، او در میان شگردهای چگونگی پایان دهی به آستانه، به «شرح و تفصیل ماجرا» که در زیرمجموعۀ متمرکزکنندۀ روایی «وضوح نمایی» است، بیشترین توجه را داشته است و از طریق این شیوه، به جز در موارد اندک، توانسته پیوندی مستحکم با میانۀ داستان ایجاد کند. پس از آن نیز، شیوۀ «جلب شدن توجه شخصیت اصلی»، از دیگر سازوکارهای مورد علاقۀ نویسنده برای انتقال از مطلع به میانۀ داستان است.