یکی از نمودهای نوآوری در شعر معاصر فارسی و عربی به کارگیری اسطوره است. اسطوره ها از زمان پیدایش تا کنون همواره در بسترهای مختلفی چون تاریخ و ادبیات رشد کرده و موجب غنای آثار شده اند. از جمله شاعران موفق اسطوره پرداز، شفیعی کدکنی (شاعر ایرانی) و سیاب (شاعر عراقی) هستند که از اسطوره برای هرچه غنی ساختن اشعار خود استفاده کرده اند؛ اسطوره برای آن ها به منزله ی منبع الهام بوده که به واسطه-ی آن، گنجینه های ابهام آلود دوران گذشته را نقب زده و از آن گنجینه ها هر آن چه را که مناسب تجربیات شعری خویش دیده اند، آن ها را زینت بخش اشعار خویش ساخته اند. این پژوهش در خلال این موضوع می کوشد با روش توصیفی - تحلیلی در جهت به تصویر کشیدن انواع اساطیر به بررسی و واکاوی در شعر این دو شاعر معاصر بپردازد. بررسی های به عمل آمده در این کار نشان می دهد که شفیعی و سیاب هر دو برای بیان شعر خود از اسطوره هایی با مفهوم و معانی مشابه استفاده کرده اند ؛ با این تفاوت که شفیعی با علم بیشتر به نسبت سیاب دست به این کار زده و اسطوره در شعر او برای زنده کردن تاریخ صورت گرفته در صورتی¬که اسطوره در شعر سیاب از تنوع بیشتری برخوردار است و حالتی از نماد و نقاب را برای او به همراه دارد.