هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه بین میزان فعالیت بدنی و آمادگی جسمانی با وضعیت اجتماعی-اقتصادی دانش‌آموزان پسر متوسطه دور دوم استان کرمان بود. این مطالعه روی 99 نمونه تصادفی 47 دانش‌آموز از منطقه برخوردار و 52 دانش‌آموز از منطقه غیر برخورداری انجام شد. ابزارهای مورداستفاده برای جمع‌آوری اطلاعات شامل پرسش‌نامه فعالیت بدنی بک، پرسش‌نامه وضعیت اجتماعی اقتصادی، آزمون‌های ویژه ارزیابی عوامل آمادگی جسمانی شامل حداکثر اکسیژن مصرفی (۲۰ متر شاتل ران)، استقامت عضلانی (دراز و نشست)، انعطاف‌پذیری (خمش به جلو)، توان انفجاری (پرش عمودی)، چابکی (دور ۸۹ متر) و قدرت نسبی پاها (نیروسنج پا) بود. از آزمون‌های ضریب همبستگی متعارف، پیرسون و رگرسیون چند متغیره برای ارزیابی ارتباط بین متغیرها استفاده شد. یافته‌های پژوهش نشان داد بین وضعیت اجتماعی-اقتصادی خانواده و آمادگی جسمانی ارتباط مثبت و معنی‌داری وجود داشت. همچنین بین وضعیت اجتماعی-اقتصادی و میزان فعالیت بدنی ارتباط معنی‌داری مشاهده نشد، ولی بین سرمایه اقتصادی با میزان فعالیت بدنی ارتباط معکوس معنی‌داری وجود داشت. یافته‌های این مطالعه نشان‌دهنده تأثیر وضعیت اجتماعی اقتصادی بر شاخص‌های آمادگی جسمانی نوجوانان است. با افزایش پایگاه اجتماعی اقتصادی خانواده، شاخص‌های آمادگی جسمانی نوجوانان نیز افزایش می‌یابد.