مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه تأثیر تمرین تناوبی شدید و تداومی متوسط بر روی سطح ، زمان و فرکانس میانه فعالیت الکتریکی عضله بطنی قلب در دختران فعال انجام شد. نمونه آماری شامل 30 دانشجوی دختر رشته علوم ورزشی دانشگاه بیرجند با میانگین سنی 35/1± 36/20 سال و شاخص توده بدنی 13/3±81/20 کیلوگرم بر متر مربع به صورت تصادفی به سه گروه تمرین تداومی با شدت متوسط، تمرین تناوبی با شدت بالا و گروه کنترل تقسیم شدند.
ابتدا فعالیت الکتریکی عضله قلب قبل از آزمون بروس ثبت و پس ‌از آن آزمودنی‌ها فعالیت وامانده ساز هوازی را تا حد واماندگی انجام دادند. بعد از آن که آزمودنی‌ها به حالت اولیه برگشتند مجدداً فعالیت الکتریکی عضله قلبی ثبت گردید، سپس آزمودنی‌های گروه تمرینی به مدت 4 هفته، 3 جلسه در هفته تمرین کردند پروتکل تمرینی گروه تداومی با شدت متوسط شامل 30 دقیقه دویدن با شدت 70 -60 % ضربان قلب بیشینه بود و پروتکل تمرینی گروه تناوبی با شدت بالا نیز در بر گیرنده 4 تناوب 4 دقیقه ای با شدت 95-85 % ضربان قلب بیشینه و وهله های 3 دقیقه ای استراحت فعال با شدت 70-60 % ضربان قلب بیشینه درنظر گرفته شد، گروه کنترل بدون برنامه تمرینی بود. بعد از 4 هفته مجدداً همان مراحل قبلی که شامل ثبت فعالیت الکتریکی عضله قلب قبل از فعالیت وامانده ساز و بعد از فعالیت وامانده ساز در حالت برگشت به حالت اولیه بود در سه گروه تناوبی، تداومی و کنترل انجام شد نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری‌های مکرر در سطح معنادار p≤0/05 استخراج و تمام داده‌ها به وسیله نرم افزار 22spss تجزیه و تحلیل شد. پس از 4 هفته، در بررسی فاکتور زمان بطنی گروه تناوبی در مرحله پیش آزمون1و پس آزمون4 (p=0/025 ) افزایش و گروه تداومی در مراحل پس آزمون2 و پس آزمون4 (p=0/026 ) و پیش آزمون 3 و پس آزمون 4 ( ( p=0/003کاهش معنادار داشت.
در سطح فعالیت الکتریکی بطنی تغییرات بین گروهی معناداری مشاهده شد، به طوری که گروه تناوبی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت. میانه فرکانس عضله بطنی در هیچ یک از گروه ها معنادار نبود.