مقدمه: هدف از تحقیق پیش¬رو تاثیر ریکاوری فعال برتغییر مقادیرIgA، IgG, و IgM سرم خونی شناگران بعد از یک جلسه تمرین شنای تناوبی شدید می¬باشد.
روش¬شناسی تحقیق: این تحقیق از نوع کاربردی و شبه تجربی است. آزمودنی¬های پژوهش حاضر 10 نفر از شناگران دختر شهرستان بجنورد بوده که حداقل 2 سال سابقه تمرین شنا را داشته و به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. در جلسه اول، ابتدا اطلاعات فردی واندازه¬گیری¬های کمی شامل: قد(164/2 ± 6/84سانتی¬متر)، وزن(92/3 ± 3/57کیلوگرم)، سن(22/1 ± 2/23 سال)، شاخص توده¬ی بدنی(21/21 ± 2/95کیلوگرم بر مجذور قد) و همچنین رکورد 25 متر شنای کرال سینه ثبت گردید. در جلسه دوم یک ساعت پس از صرف صبحانه¬ی یکسان(کره، عسل، یک لیوان شیر و پنیر) نمونه خونی اولیه جمع¬آوری شد سپس آزمودنی¬ها مسافت¬های 25 متر را با حداکثر توان تا حد واماندگی شنا کردند و رکوردها پس از 25 متر ثبت گردید. بین هر مسافت 25 متر ریکاوری 1به3 را به صورت شنای کرال سینه انجام دادند. بعد از آخرین مسافت 25 متر که آزمودنی¬ها به حد واماندگی رسیدند، بلافاصله بعد از ریکاوری، نمونه خونی گرفته شد. برای بررسی تفاوت بین میانگین مقادیر ایمونوگلوبین¬های سرمی در پیش¬آزمون و پس¬آزمون از آزمون T همبسته استفاده شد(0/05≥P).
نتایج: یافته¬های حاصل از این تحقیق نشان داد که در ریکاوری فعال با نسبت کار به استراحت 1به3 بین ایمونوگلوبین¬های منتتخب سرم شناگران بعد از یک جلسه تمرین شنای تناوبی شدید در پس¬آزمون نسبت به پیش¬آزمون؛(P=0/003؛IgA ),(P=0/01؛IgM )و(P=0/007؛IgG ) تفاوت معناداری وجود دارد.
بحث¬وجمع¬بندی: با توجه به نتایج بدست آمده؛ بنظر می¬رسد ریکاوری فعال به نسبت 1 به 3 اثر مثبتی روی سیستم ایمنی شناگران داشته باشد لذا پیشنهاد می¬شود شناگران سرعتی ازین نسبت ریکاوری بین تکرارهای تمرینی بهره گیرند.