مقدمه: هدف از مطالعه حاضر تاثیر ریکاوری(بازگشت به حالت اولیه) فعال برتغییر مقادیر برخی فاکتورهای سیستم ایمنی همورال شناگران در فعالیت سرعتی اینتروال می باشد.
روش شناسی تحقیق: این تحقیق از نوع کاربردی و شبه تجربی است. آزمودنی های پژوهش حاضر 10 نفر از شناگران دختر شهرستان بجنورد بوده که حداقل 2 سال سابقه تمرین شنا را داشته و به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. در جلسه اول، ابتدا اطلاعات فردی واندازه گیری ¬های کمی شامل: قد(164/2 ± 6/84سانتی متر)، وزن(92/3 ± 3/57کیلوگرم)، سن(22/1 ± 2/23 سال)، شاخص توده ی بدنی(21/21 ± 2/95کیلوگرم بر مجذور قد) و همچنین رکورد 25 متر شنای کرال سینه ثبت گردید. در جلسه دوم یک ساعت پس از صرف صبحانه¬ی یکسان(کره، عسل، یک لیوان شیر و پنیر) نمونه خونی اولیه جمع¬آوری شد سپس آزمودنی¬ها مسافت¬های 25 متر را با حداکثر توان تا حد واماندگی شنا کردند و رکوردها پس از 25 متر ثبت گردید. بین هر مسافت 25 متر ریکاوری 1به4 را به صورت شنای کرال سینه انجام دادند. بعد از آخرین مسافت 25 متر که آزمودنی ها به حد واماندگی رسیدند، بلافاصله بعد از ریکاوری، نمونه خونی گرفته شد. برای بررسی تفاوت بین میانگین مقادیر ایمونوگلوبین های سرمی در پیش آزمون و پس آزمون از آزمون T همبسته استفاده شد(0/05≥P).
نتایج: یافته های حاصل از این تحقیق نشان داد که در ریکاوری فعال با نسبت کار به استراحت 1به4 بین ایمونوگلوبین های منتتخب سرم شناگران بعد از یک جلسه تمرین شنای تناوبی شدید در پس آزمون نسبت به پیش¬آزمون؛(P=0/05؛IgA ),(P=0/007؛IgM )و(P=0/01؛IgG ) تفاوت معناداری وجود دارد.
بحث وجمع بندی: با توجه به نتایج بدست آمده؛ بنظر می رسد ریکاوری فعال به نسبت 1 به 4 اثر مثبتی روی سیستم ایمنی شناگران داشته باشد لذا پیشنهاد می شود شناگران سرعتی ازین نسبت ریکاوری بین تکرارهای تمرینی بهره گیرند.