اوضاع سیاسی و اجتماعی و فرهنگی هر جامعه ای، زیر بنای نگاه شخصی هر شاعر یا نویسنده ای نسبت به جهان دور و برش است که با فنون ادبی و تصاویر شاعرانه ای در آثارش نمود پیدا می کند. هر چند هدایت نویسنده ای تشبیه گرا نیست که آثارش از طریق تشبیه و بلاغت ادبی جلوه کنند ولی مفاهیم خاص او در اندیشه تاریک و منفی اش و همچنین بازتاب ذهن تیره و رنج آلودش؛ موجب بروز تشبیهات سیاه شده اند. این نوشته های منفی، حالات درونی و باورهای او را به صراحت آشکار می کند. تشبیه سلاح گرم بسیاری از شاعران و نویسندگان نیز برای بیان افکار و اندیشه های فردی و اجتماعی خودشان است ولی هدایت با سمت و سویی متفاوت جهت بیان احساسات و دغدغه ها و رنج های فوران شده درون خود، از این عنصر بلاغت بهره گرفته است، البته نه به شیوه مثبت آن که آرایش و دل انگیزی اثر را موجب شود بلکه به شیوه خاصی که تنها هدایت توانسته است با همین شیوه ی منحصر به فردش، هدایت شود، چرا که تشبیهات او بر خلاف ذهن مخاطب؛ مفاهیم لذتبخش نیست بلکه سرشار از مفاهیمی چون درد، رنج، اندوه، خشم، نفرت، ترس، وحشت، بدبختی، مرگ و... که با عنوان تشبیهات سیاه در این پژوهش مورد بحث است. دلیل متفاوت بودن تخیّل، ذهن، زبان هدایت و دید شاعری او روشن می شود.