گياهان دارويي از هزاران سال پيش به عنوان يكي از مهم¬ترين منابع دارويي كاربرد داشته¬اند. در دوران جديد بیوتکنولوژی با استفاده از راهكارهايي نظير كشت سلول¬ها، اندام¬ها و بافت¬ها، مهندسي ژنتيك و كاربرد نشانگرهاي مولكولي قادر است كارآيي و بهره¬وري گياهان دارويي را به عنوان منابع تجديدپذير جهت توليد دارو افزايش دهد. كشت سلول، بافت¬ها و اندام¬هاي گياهي امكان تكثير سريع و انبوه بسياري از گياهان دارويي مهم را فراهم نموده است. گياهان تكثير شده از طریق کشت¬های In vitro عاري از بيماري و از لحاظ ژنتيكي و كيفي يكنواخت مي¬باشند. طي سال¬هاي اخير كشت سوسپانسيون سلولي و اندام (ساقه و ريشه مويين) جهت توليد متابوليت¬هاي ثانويه و مطالعة مسير بيوسنتز متابوليت¬ها و افزايش بيان ژن مورد توجه قرارگرفته است. از طرفي مهندسي ژنتيك گياهي نقش چشمگيري در زمينه شناسايي و دستكاري ژنتيكي آنزيم¬هاي دخيل در مسير متابوليكي بيوسنتز متابوليت¬هاي ثانويه ايفا نموده است. انتقال ژن يك ابزار قوي جهت افزايش بازدهي و توليد متابوليت¬هاي ثانويه¬اي است كه محدوديت بازدهي دارند. نشانگرهاي مولكولي به دليل عدم وابستگي به سن، شرايط فيزيولوژيكي و محيطي گياه، ابزاري قدرتمند جهت شناسايي دقيق گونه¬هاي مهم دارويي، بررسي تنوع ژنتيكي، طبقه بندي ذخایر توارثي و تعيين نقشه ژنتيكي آن¬ها مي¬باشند.