از مهم ترین و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل راﯾﺞ¬ﺗﺮﯾﻦ ﺗﻤﻬﯿﺪات ﻓﯿﺰﯾﻮﻟﻮژي ﭘﺲ از ﺑﺮداﺷﺖ ﮔﯿﺎﻫﺎن داروﯾﯽ جهت اجتناب از کاهش مواد ارزشمند و واکنش های فساد پذیر، ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺧﺸﮏ ﮐﺮدن است، که شامل حذف آب از مواد اولیه و رسیدن به رطوبت نهایی (8-12 % بر پایه وزن تر) می باشد. این فرآیند یکی از روش های قدیمی جهت نگهداری محصولات به شمار می¬رود که با توقف فعالیت-های آنزیمی میکروارگانیسم¬ها و مخمر¬ها، می توان محصولات را برای مدت طولانی انبار کرد. دما و مدت زمان لازم برای خشک كردن از اصول مهم در اين فرايند است و رطوبت اولیۀ اندام گیاهی و كمّیت و كیفیت ماده¬ی مؤثره از عوامل تأثیر¬گذار در تعیین این دو عامل هستند. روش مناسب ﺧﺸﮏﮐﺮدن ﮔﯿﺎﻫﺎن داروﯾﯽ، ﺑﺎﯾﺪ با توجه به نوع مواد مؤثره (آﻟﻜﺎﻟﻮﺋﻴﺪ، اﺳﺎﻧﺲ، ﻓﻼوﻧﻮﺋﻴﺪ و غیره) و اندام مورد استفاده انتخاب شود و چالش اصلی در طول خشک کردن مواد غذایی، کاهش رطوبت از سطح گیاه مورد نظر بدون از دست دادن قابل توجهی از عطر،طعم و مزه است. بنابراین تعیین اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻮع روش خشک کردن ﺑﺮاي ﻛﺎﻫﺶ ﻫﺪر رﻓﺖ ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻫای معطر بسیار مهم است. با بررسی مطالعات گذشته می توان به دما و میزان انرژی ورودی، سرعت جریان هوا و زمان مناسب در فرآیند خشک کردن، جهت دستیابی به گیاه دارویی مطلوب از نظر ویژگی های مورد نظر دست یافت.