با انقلاب صنعتی و پیشرفت های فنی – تکنولوژیکی در عرصه معماری توجه به زمینه معماری به دست فراموشی سپرده شد .بحران انرژی و مفهموم پایداری در دهه 70 میلادی تاثیر بسیاری در حوزه معماری که یکی از عوامل موثر در مصرف بالای انرژی بود گذاشت به طوری که حفظ منابع انرژی جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست , کاهش میزان مصرف انرژی های فسیلی و همزیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی به یکی از اساسی ترین تدابیر در طراحی معماری تبدیل شد و معماران را ملزم به رعایت اصول خاصی در زمینه طراحی و ساخت کرد . امروزه که در جهان مدرن و صنعتی زندگی می کنیم باید از تکنولوژی های موجود برای رسیدن به پایداری یعنی استفاده از حداکثر استعداد های محیطی برای برطرف کردن نیازهای خاص خود بدون لطمه زدن به توانایی های نسل های آینده استفاده کنیم . آنچه در این مقاله به روش پژوهشی و کتابخانه ای و اسنادی مورد توجه قرار گرفته دست یافتن به اصولی از طراحی در معماری است که بتواند معیار های پایداری ما را در محل زندگیمان تامین نماید . معماری ای را باید به وجود بیاوریم که پاسخی ماندگار و پایدار به نیاز های بشر بدهد تا در نهایت با معماری پایدار آسایش و راحتی را در زندگی خود تجربه کنیم .