تولید غذا از جمله مهمترین دغدغه های استراتژیک هر جامعه و کشوری می باشد که برنامه ریزیهای کلان کشوری را تحت تاثیر می گذارد. اکوسیستم کشاورزی در مازندران بر پایه تولید غذا، نقش اصلی در مکان‌یابی، شکل‌گیری بافت کالبدی، جامعه و مسکن روستاها دارد. بی‌توجهی الگوهای رایج به این اکوسیستم، موجب از بین رفتن بافت روستایی و هویت معماری، تضعیف روابط اجتماعی، تضعیف تولید غذا و رابطه آن با بافت و مسکن شده و الگوهای نامناسب تقسیم زمین، شکل مسکن و طرح‌های ماشین محور را رایج نموده است. این الگو های رایج توسعه کالبدی روستاها، برگرفته از الگوی شهرهای بزرگ است که خود برمبنای الگوهای شهرسازی مدرن توسعه یافته‌‌‌اند.
تئوری "شهرسازی برای تولید وابسته به زمین_ (Agrarian Urbanism)" با الگو گرفتن از کالبد شهرها و روستاهای گذشته، الگوی کالبدی جدیدی بر پایه تولید غذا، مصرف و فروش محصولات کشاورزی و باغی در پیوند با زمین و محیط، برای طراحی و توسعه شهر و سکونتگاه‌های انسانی پیشنهاد می‌‌کند که در آن، تولید، علاوه بر خودکفایی اقتصادی و ماندگاری، عامل اصلی شکل‌گیری بافت کالبدی بوده و موجب تقویت روابط و پیوندهای اجتماعی نیز خواهد شد. این دیدگاه در پیوند با الگوهای کالبدی شکل‌یافته در اکوسیستم کشاورزی، می‌تواند الگویی مناسب در مازندران و در جهت تقویت و توسعه تولید غذا در داخل بافت روستاها باشد.
این مقاله با مطالعه کتابخانه‌ای به معرفی و تحلیل تئوری فوق پرداخته و نیز با پژوهش کتابخانه‌ای و میدانی بر روی روستاهای کنار برنج زار، خصوصیات کالبدی روستاها را معرفی و تحلیل کرده و با تطبیق آن با اصول تئوری فوق، قابلیت این تئوری به منظور الگوی مناسب با اکوسیستم کشاورزی و الگوی زندگی نوین برای توسعه کالبدی روستاها در مازندران را مورد بررسی قرار می دهد.