در طراحی معماری فضاهای رابطی وجود دارد که نقش آن‌ها ایجاد تعادل در پیوند بین عناصر معماری است. مهمترین این فضاها، فضاهایی هستند که به خاطر ماهیت خود بین فضای داخلی بنا و فضای باز ارتباط و پیوستگی ایجاد می‌کنند. هدف از ارائه‌ی این مقاله شناسایی و بیان نقش فضاهای بینابین در طراحی معماری و چگونگی ایجاد پیوستگی بین فضاها به خصوص فضای باز و بسته است. ایجاد این پیوستگی مستلزم طراحی فضاهای ارتباط دهنده است. فضایی که ارتباط دهنده‌ی سایر عناصر معماری به یکدیگر است، لزوماً یک فضای خالی و یا یک فضای باقی‌مانده نیست و در یک هندسه‌ با روابط پیچیده‌ی بینابینی می‌تواند به مکانی استوار تبدیل شود. یک مکان تعدیل کننده‌ی سلسله مراتب دسترسی از فضایی به فضای دیگر است، به نحوی که پیوندی برقرار کند و نتیجه‌ی آن فضایی یکپارچه باشد. در این مقاله با بررسی عوامل ایجاد پیوستگی در طراحی معماری به معرفی فضاهای ارتباط‌دهنده پرداخته شده و با مرور نظر صاحب نظران در نهایت ویژگی‌هایی که این فضاها باید داشته باشند را بیان کرده است.