در اواخر دهه 1960 و در اوایل 1970 نظریه معماری با داعیه های جدید پدید آمد. كه از دل این نهضت و در طول مسیر آن نظریه ،پسامدرن ، شاخص ترین معماران به ظاهر انقلابی را همراه خود ساخت . این نظریه در هر شكل خود ، اصولی چون تاریخ گرایی ،احیای مستقیم و مردمی و سنت گرایی، بوم گرایی ،مفهوم گرایی، استعاره و مابعد الطبیعه و جز آن را پذیرفت ،این نظریه در ابتدا از معماری آغاز و سپس در تمام زمینه های فلسفی و هنری تعمیم جهانی یافت ، اما در معماری عمر طولانی نداشت- هر چند اثرات آن تا به امروز باقی است - سپس این نظریه جای خود را به نظریه دیگری ،یعنی دیكانستراكشن یا دیكانستراكتیویست داد . این پدیده نو ظهور به نحوی از حیطه معماری رخت بر بست .و در یكی دو دهه اخیر نظریه ،معماری پایدار ، پیش كشیده شد : تغییراتی كه با توجه به معیارهای زیست اقلیمی و پایداری پدید می آیند ، هر روز اهمیت بیشتری می یابند.سخن از پایداری در معماری را می توان به تصور و طراحی ساخت و ساز های آینده تعبیر كرد آن هم نه تنها با پایداری فیزیكی ساختمان ، بلكه با پایداری و حفظ سیاره و منابع انر‍ژی آن . بدین ترتیب این گونه به نظر می رسد كه پایداری را بر پایه الگویی تصور كرد كه در آن مواد و منابع در دسترس ، بیش از هدر دادن یا نادیده گرفتنشان ، با كارایی بیشتری به كار گرفته شوند . به طور خلاصه ، منظور ازبوم شناسی ساختمان این است كه بر قابلیت ساختمان برای تلفیق عوامل محیطی و جوی ،و تبدیل آنها به كیفیت های فضایی و آسایش و فرم ،تمركز گردد.
آنگونه كه ملاحظه می گردد ،معماری پایدار تاییدی است بر روابط معماری و فعالیتهای وجودی حیات آدمی ،سیاست جوامع ورویدادها ، واقعیتها و مرجعیت ها ،و چیزی به همان اندازه مقاومت مردان و زنان و نهضت های اجتماعی در برابر جریا نهایی كه این وقایع را نادیده می گیرند.