چکیده
آوازه ایران در معماری جهان آن چنان طنین افکنده که تاریخ معماری جهان خود را وامدار آن می داند. از بنای زیگورات چغازنبیل که درحدود 1250 سال قبل ازمیلاد مسیح بنا شده، تا اکنون بیش از سه هزار سال می گذرد. آنچنان که درکتاب ها آمده، به عنوان تمدنی بزرگ و باشکوه از پیشتازان علم و فرهنگ و هنر بوده ایم. دانشمندان بزرگی چون ابوعلی سینا، ابوریحان بیرونی و ... در این سرزمین زیسته اند و حاصل رنج خود رابه جهانیان عرضه داشته اند. معماران گمنام ایران چنان روحی در کالبد معماری ایران دمیده اند که گویی پاسارگاد و نقش جهان با نفس آنها زنده است. گویی آنها روح ابدی خود را در معماری به یادگار گذاشته اند.
اما اینک ایران دارای معماری کاملا تقلیدی، بی روح و بی هویتی است که باید در ریشه یابی این مشکل و حل آن بسیار کوشید.